هرکجاگرد نگاهی ست کمینگاه من است

جگر بی اثری سوختهٔ آه من است

کهکشان سایهٔ اقبال پر کاه من است

هر ط رف گام نهد دل به سر راه من است

رفته ام از خود و واماندگی افواه من است

صافی آینه ام از نفس اکراه من است

خنده وگریه همان آتش جانکاه من است

هرکه ازخود به تغافل زند آگاه من است

شوخی چین ، خجل از دامن کوتاه من است

ورنه چون تاک هزار آبله در راه من است