سجدهٔ شکر نگه چشم از تماشا بستن است

شوخی پرواز ما ازبال آنسو جستن است

کار ریگ شیشهٔ ساعت ز پا ننشستن است

ناله را گرد نکشی از قید هستی رستن است

غنچه چون مینای می از خون عیش آبستن است

بهرناموس مروت رنگ هم نشکستن است

سربریدن های ناخن عبرت دل خستن است

آب باید شدکه آخر دستی ازخود شستن است

همچو شمع اجزای ما را با نگه پیوستن است

بعد از این از سخت جانی سنگ بر دل بستن است