قطره را از خودگستن دل به دریا بستن است

همجو مژگان سجده ام چشم از دو عالم بستن است

زین تعلقها که داری اندکی و ارستن است

نقش را بی کج نهادی با نگین ننشستن است

شعله ها را داغ گشتن نقش راحت بستن است

رنگ و بوی گل کمین ساز ادای جستن است

رشته را پیوند دشوار است تا نگسستن است

از تهی دستی گهر همچون حباب آبستن است

شیشهٔ دری ه بر سنگش زدن نشکستن است

موج خو ن شو ، ای نفس گر با دلت پیوستن است

درخور امواج اینجا رو به ناخن خستن است