هر کجا تخم شرردیدیم سنگش خرمن است

جاده را طومار نقش پا به منزل بردن است

غنچه سان در هر سرانگشتم نهان صدناخن است

چون شود منزل نمایان گرد راه افشاندن است

ورنه در مهتاب احوال کتانها روشن است

شیشه ها را موج صهبا خار در پیراهن است

مو بر اعضایم چو گلخن دود چشم روزن است

دست قدرت چون تهی شد با گریبان دشمن است

بی گریبانی تماشاگاه چندین دامن است

دامن آیینه بر امید آب افشردن است