طوق چون فاخته ، شیرازهٔ مشت پر ماست

همچو خاک آینهٔ صورت اُفتادگی ام

بسکه چون تیر گذشت از بر ما عیش شباب

شوق غارت زده انجمن دیداریم

عجز، آیینهٔ واماندگی ما نشود

مست شوقیم ، درین دشت ، ز سرگردانی

کوتهی نیست ، پریشانی ما را چون زلف

آسمان گرم طواف دل ما می گردد

از دلیران جنون تاز بساط یاسیم

راحت شمع به انداز گداز است اینجا

ما به یک صفحه ز صد نسخه فراغت داپم

بسکه داریم درین باغ کدورت بیدل