جلوه ننماید بهشت آنجاکه جنس آدم است

سازبزم زندگانی را همین زبر وبم است

کاسهٔ چشم گداگرپر شود جام جم است

قامت هرکس به زیربار می آید خم است

هرقدر عرض اهلها بیش ، فرصتهاکم است

رنک چون آتش افروزد سپندش شبنم است

خانهٔ آیینه هم برپا به دیوار نم است

چشم آهو را سواد خویش سرمشق رم است

گوشه گیر فتنه می باشدکمان را تا دم است

داغ می خنددکه همواری بنایی محکم است

موجها را رفتن از خود هم در آغوش هم است

بیدل انگشت شهان را طوق گردن خاتم است