هرچه می روید ازین صحرا زبان سایل است

خاک از آشفتن غبارست و به جمعیت گل است

رنگ روی عشقبازان گرد پرواز دل است

هرکه درخود می زند آتش چراغ محفل است

آب و رنگ گل پرافشانتر ز خون بسمل است

پیش مجنون وادی امکان غبار محمل است

جوهرآیینه چون اشکم چکیدن مایل است

شعله را بی سعی خاکسترتسلی مشکل است

زین معما بیخبر بودم که مجنون عاقل است

هرکجا بی دست و پایی جلوه گر شدساحل است

در میان بسمل و راحت تپیدن حایل است

غنچه تا خواهد نفس بر لب رساند بیدل است