تو مشت خار ضعیفی و شعله بیباک است

سموم حادثه را بخت تیره تریاک است

غبار ما ونفس ، حکم صید وفتراک است

چو اشک گوهر ما وقف دامن خاک است

که صد زبان درازش به چوب مسواک است

کسی که آب رخی بردگوهرش پاک است

کمند موج خطر ناخدای خاشاک است

دلیل قافلهٔ صبح سینهٔ چاک است

جهان هنوز سیه مست سایهٔ تاک است

که خودنمایی آیینه در دل خاک است

کسی که راست بود خارچشم افلاک است