ز موج پیرهن این محیط پرخسک است

بقم درین چمن حادثات اسپرک است

که ترش رویی زاهدبه بزم می نمک است

توآنچه کرده ای از خویش انتخاب شک است

کسی که بگذرد از وهم خویشتن ملک است

مدار راست رویهای فیل برکجک است

دمی که محو شد این صفر هرچه هست یک است

به چشم دام سیاهی صید، مردمک است

ز روی بحر به جز موج هرچه هست حک است

چو زخم ، قطرهٔ آبی که می خورم گزک است

که یک نگاه میان دوچشم مشترک است

نگاه تا مژه برداشته ست بر فلک است

که شام چهرهٔ زرین شمع را محک است

ز شور اشک خود اینجاکباب را نمک است