103
غزل شمارهٔ ۴۹۳
سر خط درس کمالت منتخب دانی بس است
ازکتاب ما و من سطر عدم خوانی بس است
چند باید چیدن ای غافل بساط اعتبار
از متاع کار و بارت آنچه نتوانی بس است
تا درین محفل چراغ عافیت روشن کنی
پردهٔ فانوس رازت چشم قربانی بس است
ناتوان از خجلت اظهار هستی آب شد
از لباس نیستی یک اشک عریانی بس است
رفته ای از خود اقامت آرزوییهات چند
نقش پایی گر درین وبرانه بنشانی بس است
عجز بنیادت گر از انصاف دارد پایه ای
از رعونت اینکه خود راخاک می دانی بس است
نیست از خود رفتن ما قابل بازآمدن
گر عناتها برنگردد رنگ گردانی بس است
در محیط انقلاب اعتبارات فنا
کشتی درویش ما گر نیست توفانی، بس است
امتیاز محو او برآب وگل موقوف نیست
عنصر کیفیت آیینه حیرانی بس است
ای حباب اجزای موجی، سازت از خود رفتن است
یک تامل وار اگر با خود فرو مانی بس است
بر خط تسلیم رو بیدل که مانند هلال
پای سیر آسمانت نقش پیشانی بس است