195
غزل شمارهٔ ۴۹۲
بی دماغی مژدهٔ پیغام محبوبم بس است
قاصد آواز دریدنهای مکتوبم بس است
ربط این محفل ندارد آنقدر برهم زدن
گر قیامت نیست آه عالم آشوبم بس است
تا به کی گیرم عیار صحبت اهل نفاق
اتفاق دوستان چون سبحه دلکوبم بس است
سخت دشوار است منظور خلایق نبشتن
با همه زشتی اگر در پیش خود خوبم بس است
عمرها شد پینه دوز خرقهٔ رسواییم
زحمت چندین هنر، یک چشم معیوبم بس است
گاه غفلت می فروشم ، گاه دانش می خرم
گربدانم اینکه در هرامر مغلوبم بس است
حلقهٔ قد دوتا ننگ امید زندگی ست
گرفزاید برعدم این صفرمحسوبم بس است
ناکجا زین بام و در خاشاک برچیندکسی
همچو صحرا خانهٔ بی رنج جاروبم بس است
حیف همت کزتلاش بی اثر سوزد دماغ
خجلت نایابی مطلوب مطلوبم بس است
بوی یوسف نیست پنهان از غبار انتظار
پیرهن بیدل بیاض چشم یعقوبم بس است