بهر وداع ما نفس آغوش ما بس است

آیینه داری دل بی مدعا بس است

بهر شکست لشکر ما یک ادا بس است

گرشعله نیست غیرت رنگ حنابس است

گل را ز غنچه تکمهٔ بند قبا بس است

آیینه روی گر ننماید قفا بس است

درکاسهٔ جبین تو آب حیا بس است

گر خار نیست آبله هم زیر پا بس است

آیینه گو به هرکه رسد، دل به ما بس است

در خلق شاهد نگه نارسا بس است

چندانکه بگذریم درین کوچه جا بس است

با عندلیب جلوهٔ گل آشنا بس است