ما را به راه عشق طلب رهنما بس است

جنس نگه زهرکه بود جلوه سود ما

ننشست اگر به پهلوی ، ما تیر او، ز ناز

سرگشته ای که دامن همت کشد ز دهر

گو سرمه عبرت آینهٔ دیده ها مباش

یک دم زدن به خاک نشاند سپند را

گر مدعا ز جادهٔ اوهام جستن است

منت کش نسیم نشد غنچهٔ حباب

آخرسری به منزل مقصود می کشیم

یارب مکن به بار دگر امتحان ما

عرض شکست دل به زبان احتیاج نیست

بیدل دماغ دردسر این و آن کراست