اشک یک لحظه به مژگان بار است

زندگی عالم آسایش نیست

بسکه گرم است هوای گلشن

شیشه ساز نم اشکی نشوی

خشت داغی ست عمارتگر دل

میکشی سرمهٔ عرفان نشود

همچو آیینه اگر صاف شوی

گوش کو تا شود آیینهٔ راز

دردگل کرد زکفر و دین شد

نیست گرداب صفت آرامم

از نزاکت سخنم نیست بلند

غافل از عجز نگه نتوان بود

نکشد شعله سر از خاکستر

بیدل از زخم بود رونق دل