شعلهٔ بی بال وپر سجده گر اخگر است

باعث لاف غرور نیست جز اسباب جاه

عرض هنر می دهد دل ز خم و پیچ آه

خواری دیوان دهر عزت ما بیش کرد

چند زند همتم فال بنای امل

ناله ز هر جا دمد، بی خلش درد نیست

اهل دل آتش دم اند، بین که به روی محیط

یار در آغوش تست هرزه به هرسو متاز

نیست بساط جهان ، قابل دلبستگی

شیوه تغافل خوش است ورنه به این برق حسز

غیرفنا نگسلد بند غرور نفس

بیدل از آشوب دهر سرن کشیدی به جیب