مرکز دور محیط آب رخ گوهر است

سودن صندل همان شاهد دردسر است

تیغ نگردد چنارگر همه تن جوهر است

کز عرق شرم عجز راه فضولی تر است

شوق چه شوخی کند ناله نفس پرور است

قافلهٔ عجز را خاک شدن رهبر است

شامهٔ آفاق را صیت کرم عنبر است

زانکه حدیث درشت درخورگوش کر است

شعلهٔ بیتاب ما بسمل خاکستر است

زلف که در تاب رفت نسخهٔ دل ابتر است

تنگی خلق جنون این همه وسعتگراست

بزم چو باشد شراب آبله اش ساغر است