آغوش حیرت نفسم ناله پرور است

آنجاکه حلقه می زنم از دل درونتر است

دود سپند من مژهٔ چشم مجمر است

بالین حباب و وحشت امواج بستر است

چون گل ، به جنبش نفس باد ابتراست

درپای سوزنت گرهٔ؟؟ته لنگر است

اشکی که بر سر مژه ای سوخت گوهر است

بدمستی سپهر هم ازگردش سر است

چشم امید، دیگر و آیینه، دیگر است

در صیدگاه ما همه نخجیر لاغر است

رنگ شکستگان پر و بال کبوتر است

تمثال عجز نالهٔ زنجیر جوهر است

گرحسن برعرق نزند چشم ما تراست

چون جاده نقش پایی اگر هست افسر است