غزل شمارهٔ ۴۷
در عالمی که با خود رنگی نبود ما را
بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را
مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی
خورشید التفاتش از ما زدود ما را
پرواز فطرت ما، در دام بال می زد
آزادکرد فضلش از هر قیود ما را
اعداد ما تهی کرد چندان که صفرگشتیم
از خویش کاست اما بر ما فزود ما را
