کو صبح و چه شبنم ز نفس شستن دست است

این زلف هوس را نه گشاد است نه بست است

تیغ ظفرت در خم ابروی شکست است

تیر تو، نشان خواه ، ز ناصافی شست است

ای خفته فروتر ز زمین این چه نشست است

هرچند ببالد که سر آبله پست است

گرشیشهٔ افلاک بود درکف مست است

ما را چه گنه آینه تمثال پرست است

این قافله ها قاصد یک نامه به دست است

هر دم زدنت آینهٔ صبح الست است

ما صورت هیچیم و جز این نیست که هست است