موج و حباب چشمهٔ آیینه حیرت است

چشم گشاده آینهٔ خواب غفلت است

نگذشتنت ز هستی موهوم همت است

تا سر به زیر خاک ندزدی خجالت است

ای بیخبر شرر چقدر رام فرصت است

مژگان به خواب اگر به هم آری غنیمت است

بیمار ظلم کشتهٔ اهل عیادت است

خاموشی حباب طلسم سلامت است

آیینه از قلمرو صبح سعادت است

بام و در بنای هوس جمله رفعت است

این نامهٔ سیه چقدر ابر رحمت است

بازم دل شکسته دمیدن قیامت است