117
غزل شمارهٔ ۴۵۱
چون حبابم الفت وهم بقا زنجیرپاست
خانه بر دوش طبیعت را هوا زنجیر پاست
درگرفتاریست عیش دل که مجنون تو را
مطرب ساز طرب کم نیست تا زنجیر پاست
چون کنم جولان به کام دل که با چندین طلب
از ضعیفیها چواشکم نقش پا زنجیرپاست
طاقتی کو تاکسی سر منزلی آرد به دست
هرکجا رفتیم سعی نارسا زنجیرپاست
مرد راکسب هنر دام ره آزادگی ست
موج جوهرآب جوی تیغ را زنجیرپاست
بی تأمل ، از مزار ما شهیدان نگذری
خاک دامنگیر ما بیش از حنا زنجیر پاست
خط پشت لب چو ابرو نیست بی تسخیر حسن
معنی آزاد است اما سطرها زنجیر پاست
ما زکوری اینقدر در بند رهبر مانده ایم
چشم اگر بینا بود برکف عصا زنجیر پاست
خاکساری نیز ما را مانع وارستگی ست
تا بود نقشی به جا از بوریا زنجیرپاست
قید هستی تا نشد روشن جنون موهوم بود
آنکه ما راکرد با ما آشنا زنجیرپاست
بر بساط پایهٔ وهم آنقدر تمکین مچین
سلطنت را سایهٔ بال هما زنجیر پاست
عالمی در جستجوی راحت از خود رفته است
می روم من هم ببینم ناکجا زنجیر پاست
بیخودان اول قدم زین عرصه بیرون تاختند
ای جنون رحمی که ما را هوش ما زنجیرپاست
بیدل از توصیف زلف وکاکل این گلرخان
مقصد ما طوق گردن مدعا زنجیرپاست