همین نفس که تواش صید الفتی دنیاست

تو بیوفا نه ای اما جدایی تو بلاست

امید می تپد و نامه در پر عنقاست

چو صبح آن چه قفس موج می زند پر ماست

ز دست هرکه قدح گل کند ید بیضاست

خط بنفشه گواه ، مهر داغ لاله بجاست

چه جلوه ها که نه در غفلت تو ناپیداست

چو اشک وحشت ما را هجوم آبله پاست

به هر کنار که کشتی رود قدم دریاست

تویی در آینه دارد منی که از تو جداست

که تو نیافتنی و نیافتن همه راست

عصا گر نتوان یافت می توان برخاست

به خود گرم نظر افتد نگاه رو به قفاست

که دست باده کشان وقف گردن میناست