چو آتش گردن افرازی ته پا می برد ما را

که هرکس می رود چون سایه از جامی برد مارا

غباریم وتپیدن ازکف ما می برد ما را

نگاه هرزه جولان بی تمنا می برد ما را

تک وپوی نفس یارب کجاها می برد ما را

نفس گر واگذارد، تا مسیحا می برد ما را

ز خود رفتن به چندین جلوه یک جا می برد مارا

چو شمع آتش عنانی رشته برپامی برد ما را

عرق تا خاک گردیذن به دریا می برد ما را

همین یک پیش پا دیدن به عقبا می برد ما را