چون گل درای قافلهٔ رنگ بیصداست

مانند سایه جبههٔ ما محو نقش پاست

تا سر بجاست بوی خیال تو مغز ماست

آب عقیق و نشئهٔ می نیز خونبهاست

بوی رسیدگی به ثمر سیلی جفاست

از سایه سرو نیز درین بوستان دوتاست

شبنم دمی که رفت ز خود جوهر هواست

ما رابه قدر آبله ، آیینه زیر پاست

یک برگ کاه شعلهٔ وامانده را عصاست

رنگ شکسته هم به مزاج دل آشناست

برگشته است آن مژه امیدها رساست

تا راه جنبشی زنفس درگلوی ماست