عشرت فروز انجمن هستی ام حیاست

باشد که نکهتی به مشام اثر رسد

کو مشتری که سرمه ی عبرت کشد به چشم

آن گوهر شکسته دلم کاندرین محیط

می جوشم از طبیعت آفات روزگار

از بس گذشته ام ز فریب جهان رنگ

گم کردگان چشمهٔ آب حیات را

تا چشم بازکرده ای از خود گذشته ای

چینی شود خموش بهٔک مو ی سرمه رنگ

محو جمال ، ننگ فضولی نمی کشد

ما دردسر، ز افسر دولت نمی کشیم

عمریست در طلسم کدورت نشسته ایم