صد هنر در پرده دل فرش اقبال صفاست

سجده تعلیم است عجز نارساییهای شوق

شمع دیدی عبرت از هنگامهٔ آفاق گیر

دولت شاهی ندارد بیش از این رنگ ثبات

مرهم ایجاد است گر طبع از درشتی بگذرد

از هجوم اشک در گرد ستم خوابیده ام

ناله ها در پردهٔ ساز نگه گم کرده ایم

از حیا نبود اگر آیینه ات پوشد نمد

غافلان عافیت را هر قدم مانند شمع

عاقبت نقش دو عالم پاک خواهد کرد عشق

دهر خلقی را به مرگ اغنیا می پرورد

نغمهٔ ما در غبار عجز توفان می کند

قامت پیری ز حرصت شد کمینگاه امل

شیوهٔ خوبان عجب نازک ادا افتاده است

شانه ها چون صبح بیدل یک جهان خمیازه اند