ای ذوق فضولی ز خود انداخته دورت

ای کاش تغافل ، مژه ات باز نمی کرد

بی مردمک از جوهر نظاره اثر نیست

مینای حبابی ز دم گرم بیندیش

حرص دنی ات غرهٔ اقبال برآورد

این ما ومن چندکه زیروبم هستی ست

بگذارکه در پردهٔ مهلتکدهٔ جسم

در چشم کسان چون مژه تا چند خلیدن

با دلق کهن سازکه در ملک تعین

در پردهٔ نیرنگ خیال آینه دارد

تدبیر به تسلیم فکن مصلحت این است

انجام تو آغاز نگردد چه خیالست

بیدل چه کمال است که در عالم ایجاد