ما و من گم گشت هرگه خواب شد همبسترت

اوج همت تا نفس باقی ست پستی می کشد

ای حباب از صفر اوهام اینقدر بالیدهٔ

آتش این کاروان در هیچ حال آسوده نیست

کاش از این هستی صدای الرحیلی بشنوی

ای می مینای عشرت از تکلف پر منال

زین دبستان معنی جمعیتت روشن نشد

سر به زانو دوختن آنگه خیال محرمی

همچو شمعت قربت هستی بلاگردان بس است

تا به کی بندی وبال خود به دوش دیگران

خواه بر گردون قدم زن خواه رو زیر زمین

بی رگ گردن مدان در امتحان آباد عشق

از حلاوتگاه کنج فقر اگر آگه شوی

آبرو افزود تا جستی کنار از طور خلق

آمد و رقت نفس بیدل قیامت داشته ست