بسکه از طرز خرامت جلوهٔ مستانه ریخت

حسرت وصل تو برد آسایش از بنیاد دل

فکر زلفت سینه چاکان را ز بس پیچیده است

خاک صحرا موج می شد ازتپیدنهای دل

گر غبار خاطر شمعی نباشد در نظر

عالمی را سرگذشت رفتگان ازکار برد

کرد وحشت زین بیابان مدتی گمگشته بود

ظالم از بی دستگاهی نیست بی تمهید ظلم

سخت پابرجاست دور نشئهٔ مخموری ام

هرکجا بیدل مکافات عمل گل می کند