شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۴۱۱
بیدل دهلوی
بیدل دهلوی( غزلیات )
202

غزل شمارهٔ ۴۱۱

د ی ترنگی از شکست ساغرم کل کرد و ریخت
ششجهت کیفیت چشم ترم گل کرد و ریخت
شب چو شمعم وعدهٔ دیدار در آتش نشاند
تا سحر آیینه از خاکسترم گل کرد و ریخت
خلوت رازم بهشت غیرت طاووس گشت
رنگها چون حلقه بیرون درم گل کرد و ریخت
تا تجرد از اثر پرداخت اجزای مرا
سایه همچون مو، ز جسم لاغری گل کرد و ریخت
ای هوس دیگر چه دکان قیامت چیدنست
برکف خونی که چون گل در برم گل کرد و ریخت
سیر این باغم کفیل یک سحر فرصت نبود
خنده واری تاگریبان بر درم گل کرد و ریخت
سرنگون شرم عصیان را چه عزت ، کو وقار
آبروی من ز دامان ترم گل کرد و ریخت
داغم از اوج و حضیض دستخاه انفعال
بر فلک هم یک عرق وار اخترم گل کرد و ریخت
سعی مژگان جز ندامت ساز پروازی نداشت
بسکه ماندم نارسا اشک از پرم گل کرد و ریخت
صفحه ام یاد که آتش زد که تا مژگان زدن
صد نگاه واپسین از پیکرم گل کرد و ریخت
هیچ فردوسی به سامان دل خرسند نیست
خاک هم گر خواست ریزد بر سرم گل کرذ و ریخت
تا بپوشم بیدل آن گنجی که در دل داشتم
عالم ویرانی از بام و درم گل کرد و ریخت