124
غزل شمارهٔ ۴۱
نفس آشفته می دارد چوگل جمعیت ما را
پریشان می نویسدکلک موج احوال دریا را
در این وادی که می بایدگذشت از هرچه پیش آید
خوش آن رهروکه در دامان دی پیچید فردا را
ز درد مطلب نایاب تاکی گریه سرکردن
تمنا آخر از خجلت عرق کرد اشک رسوا را
به این فرصت مشو شیرازه بندنسخهٔ هستی
سحر هم در عدم خواهد فراهم کرد اجزا را
گداز درد الفت فیض اکسیر دگر دارد
ز خون گشتن توان در دل گرفتن جمله اعضا را
یه جای ناله می خیزد غبار خاکسارانت
صداگردی ست یکسر ساغر نقش قدمها را
به آگاهی چه امکانست گردد حمع خوددا ری
که باهر موج می بایدگذشت از خویش دریارا
دراین گلشن چوگل یک پرزدن رخصت نمی باشد
مگر از رنگ یابی نسخه بال افشانی ما را
فلک تکلیف جاهت گرکند فال حماقت زن
که غیر ازگاو نتواندکشیدن بار دنیا را
چرا مجنون ما را درپریشانی وطن نبود
که از چشم غزالان خانه بردوش است صحرا را
نزاکتهاست در آغوش میناخانهٔ حیرت
مژه برهم مزن تا نشکنی رنگ تماشا را
سیه روزی فروغ تیره بختان بس بود بیدل
ز دود خویش باشد سرمه چشم داغ دلها را