غبار سرمه دهد چشم کوه و صحرا را

گهر به دامن راحت چسان کشد پا را

که خضرتنگ به برمی کشد مسیحا را

که راه نیست در او وهم بال عنقا را

شرار خیز بود طبع سنگ خارا را

چوشیشه هرکه به دست آورد دل ما را