رنگت به چشم لاله بساط نظاره سوخت

خالت ز پرده ، دود خطی کرد آشکار

یا رب چه سحر کرد تغافل که یار را

دریای حسن را خط اوگرد حیرت است

پیداست از نفس زدن وحشت شرار

چشم حصول داشتن آیین عقل نیست

از وحشت غبار شرر فرصتم مپرس

امید فال امن مجو، از شرار من

چون زخم کهنه ای که به داغش دوا کنند

گفتم ز سوز دل فکنم طرح مصرعی

از اضطراب دل نرسیدم به راحتی

بیدل ذخیره ی مژه شد بسکه روز وصل