وقت آن کس خوش که از مرکز جدا گردید و سوخت

این زمان باید ز قاصد نام او پرسید و سوخت

برهمن زین داغ صندل برجبین مالید و سوخت

اینقدر دانم که در یاد کسی نالید و سوخت

تا به خود پیچید تامل رنگ گردانید و سوخت

شمع اینجا یک رگ گردن به خود بالید و سوخت

چون نفس خلقی دکان سعی بیجا چید و سوخت

عالمی آیینه با رویت مقابل دید و سوخت

بال موجی داشتم در گوهر آرامید و سوخت

یاد خویت کرد جرأت آتش اندیشید و سوخت

چون چنار آخر کف دستی به هم سایید و سوخت

شعله را باید به حالم تا ابد لرزید وسوخت

همچو داغ لاله دربرگ گلم پیچید و سوخت

شعلهٔ جواله ای بر گرد خود گردید و سوخت