دل از خمار طلب خون کن و شراب طلب

ز عافیت نتوان مژدهٔ گشایش یافت

مترس از غم ناسور ای جراحت دل

مباش همچوگهر مرده رنگ این دریا

محیط در غم آغوش بیقراری توست

قدم به وادی فرصت زن و مژه بردار

لباس عافیت از دهر اگر هوس داری

شبی چو شبنم گل صرف کن به بیداری

هزار جلوه در آغوش بیخودی محواست

ببند پرده به چشم و دلت ز عیب کسان

نیاز و ناز همان درد و صاف یک قدحند

دل گداخته بیدل نیاز مژگان کن