صبحدم سیاره بال افشاند از دامان شب

اشک حسرت لازم ساز رحیل فتاده است

برنمی آید بیاض چشم آهو از سواد

در هوای دود سودا هوشم از سر رفته است

در خم آن زلف خون شد طاقت دلهای چاک

با جمالش داد هرجا دست بیعت آفتاب

از حوادث فیض معنی می برند اهل صفا

مژده ای ذوق گرفتاری که بازم می رسد

خط او بر صبح پنداری شبیخون نامه ای سث

لمعهٔ صبحی که می گویند د ر عالم کجاست

گوشه گیر وسعت آباد غبار جهل باش

بیدل ازپیچ وخم زلفش رهایی مشکل است