نشسته ایم به یادت زگریه تنگ در آب

همین نه طاقتم ازگریه داغ خودداری ست

در ملایمتی زن ز حاسد ایمن باش

کراست بر لب جوآرزوی مطرب ومی

کشید شعلهٔ دل سرز جیب اشک آخر

ز سخت جانی خود بی تو در شب هجران

زگریه خاک جهان بی تو داده ایم به باد

نگشت شعلهٔ حسنت کم از هجوم عرق

زمانه موسم توفان نوح را ماند

همه غضنفر وقتیم تا به جای خودیم

ز موج گریهٔ من عالمی چمن چوش است

ز انفعال گنه ناله ام عرق نفس است

به هرچه می نگرم مست وهم پیمایی ست

از این محیط کسی برد آبرو بیدل