174
غزل شمارهٔ ۳۶
گذشت از چرخ و بگرفت آبله چشم ثریا را
هوایت تاکجا ازپا نشان؟ لهٔ ما را
تأمل تا چه درگوش افکند پیمانهٔ ما را
نوایی هست درخاطرشک؟ رنگ مینا را
ندارد شور امکان جز به کنج فقر آسودن
اگر ساحل شوی در آب گوهرگیر دریا را
درین دریا ز بس فرش است اجزای شکست من
به هرسومی روم چون موج برخود می نهم پا را
به تدبیر دگر نتوان ز داغ کلفت آسودن
مگرآبی زند خاکستر ما آتش ما را
به حال خویشتن نگذاشت دل راشوخی آهم
هوایی کرد رقص گردباد اجزای صحرا را
درین ویرانه همچشم نگاهم کز سبکروحی
درون خانه ام وز خویش خالی کرده ام جا را
بهشتی از دل هر ذره در پروز می آید
اگر در خاک ریزد حسرتم رنگ تمنا را
مبادا ناله ربط داغهای دل زند ببرهم
مشوران ای جنون این شعلهٔ زنجیر درپا را
تجاهل چون حباب از فهم هستی مفت جمعیت
تو می آیی برون زنهار مشکاف این معما را
به هرسو چشم واکردم نگه وقف خطاکردم
نمی دانم چه پیش آمد من غفلت تقاضا را
همین درد است برگ عشرت خونین دلان بیدل
هجوم گریه مست خنده دارد طبع مینا را