144
غزل شمارهٔ ۳۵
خط آوردی و ننوشتی برات مطلب ما را
به خودکردی دراز آخر زبان دود دلها را
هوایت نکهت گل راکند داغ دل گلشن
تمنایت نگه در دیده خون سازد تماشا را
سفید از حسرت این انتظار است استخوان من
که یارب ناوکت درکوچهٔ دل کی نهد پا را
غبار رنگ ما از عاجزی بالی نزد ورنه
شکست طره ات عمری ست پیدامی کند مارا
حریف وحشت دل دیدهٔ حیران نمی گردد
گهر مشکل فراهم آورد اجزای دریا را
سخن تادر جهان باقی ست از معدومی آزادم
زبان گفتگوها بال پروازست عنقا را
خزان چهره بس باشد بهارآبروی مسن
گواه فتح دل دارم شکست رنگ سیما را
بلند وپست خار راه عجز ما نمی گردد
به پهلو قطع سازد سایه چندین کوه و صحرا را
الهی از سر ماکم نگردد سایهٔ مستی
که بی صهبا به پیشانی سجودی نیست مینا را
به بزم وصل از شوق فضول ایمن نی ام بیدل
مبادابرام ، تمهید تغافل گردد ایما را