چو من زکسوت هستی ترآمده ست حباب

جهان نه برق غنا دارد و نه ساز غرور

هزار جا گره اعتبار شق کردیم

کسی به ضبط عنان نفس چه پردازد

به این دو روزه بقا خودنمای وهم مباش

به نام خشک مزن جام تردماغی ناز

به فرصتی که نداری امید مهلت چیست

ز احتیاط ادبگاه این محیط مپرس

طرب پیام چه شوقند قاصدان عدم

مکن ز خوان کرم شکوه ، گر نصیبت نیست

ز باغ تهمت عنقاگلی به سر زده ایم

نفس متاعی بیدل در چه لاف زند