147
غزل شمارهٔ ۳۴۶
بسکه شد از تشنه کامیهای ما نایاب آب
دست ازنم شسته می آید به روی آب ، آب
هیچکس زگردش گردون نم فیضی نبرد
کاش ترگردد ز خشکیهای این دولاب آب
دم مزن گر پاس ناموس حیا منظورتست
موج تاگل کردهم چنگ است و هم مضراب آب
انفعال آخر به داد خودسریها می رسد
می کشد از چنگ آتش دامن سیماب آب
چون هواکز آرمیدن جیب شبنم می درد
می کند مجنون ما را نسبت آداب آب
یک گهر دل درگره بند و محیط ناز باش
اینقدر می خواهد از جمعیت اسباب آب
حق جدا از خلق و خلق از حق برون ، اوهام کیست
تا ابد گرداب در آب است و درگرداب آب
شبنم این باغم ازتمهید آرامم مپرس
می فشارم چشم و می ریزم به روی خواب آب
موجها باید زدن تا ساحلی پیدا شود
می کشد خود را اپن دریا به صد قلاب آب
رفتن عمر از خم قامت نمی خواهد مدد
هر قدم سیر پل است آنجا که شد نایاب آب
نیست جای شکوه گر ما را ز ما پرداخت عشق
درکتاب ما غشی بوده ست و در مهتاب آب
عمرها شدبیدل از خود می رویم و چاره نیست
گوهر غلتان ما را داد سر در آب ، آب