دلی گداخته ایم و رسیده ایم به آب

شکست آینه را جلوه کرده اند خطاب

تلاش موج چه خرمن کند به غیرحباب

به دوش شعله جرس بسته است اشک کباب

شکست بال شود بهر بلبلان محراب

وگرنه دیدهٔ بختم نداشت این همه خواب

تو ساز میکده کن ، ما و این دو شیشه شرا ب

هجوم آبله ات ازکجا دماند حباب

که ساز در دل خاک است و بر هوا مضراب

به رفتنی که ندارد درنگ پرمشتاب

شکسته گردن هر موج طوقی ازگرداب

به هرکجا نرسد سعی کس مرا دریاب