چو شمع تا سحر افسانه می شود تب وتاب

اگر غنا طلبی مشق خاکساری کن

به فیض کاهلی آماده است راحت ما

فریب جلوهٔ نیرنگ زندگی نخوری

در آن بساط که از رنگ آرزو پرسند

به دل اگر برسی جستجو نمی ماند

نماند در دل ما خونی از فشار غمت

ز شرم حلقهٔ آن زلف حیرتی دارم

عجب که رشتهٔ پروین زهم نمی گسلد

زموج رنگ به دوران نشئهٔ نگهت

غرور هستی او را فنای ماست دلیل

کسی چه چاره کند سرنوشت را بیدل