120
غزل شمارهٔ ۳۳۱
در شهد راحتند فقیران بوریا
آسوده اند در شکرستان بوریا
بر قسمت فتاده کس ازپشت پا زند
نی می خلد به ناخنش از خوان بوریا
برگیر و دار اهل جهان خنده می کند
رند برهنه پای بیابان بوریا
بر خاک خفتگان به حقارت نظر مکن
آید صدای تیغ ز عریان بوریا
وقت فتادگی مشو از دوستان جدا
این است نقش مسلک یاران بوریا
افتادگی ست سرمهٔ آواز سرکشان
در بند ناله نیست نیستان بوریا
درگنج خلوتی که بلندست دست فقر
پیچیده ایم پای به دامان بوریا
بیدل به سرکشان جهان چشم عبرت است
سرتا به پای زخم نمایان بوریا