آسودگان گوشهٔ دامان بوریا

بی باک پا منه به ادبگاه اهل فقر

بوی گل ادب ز دماغم نمی رود

از عالم تسلی خاکم اشاره ایست

صد خامه بشکنی که به مشق ادب رسی

بی خوابی که زحمت پهلوی کس مباد

زین جاده انحراف ندارد فتادگی

فقرم به پایداری نقش بنای عجز

لب بستهٔ حلاوت کنج قناعتیم

بیدل فریب نعمت دیگرکه می خورد