مارا زگرد این دشت عزمی است رو به دریا

کرکسب اعتبارات دوری ز بزم انس است

شرم غنا چه مقدار بر فطرتم گران بود

بی ظرف همتی نیست درعشق غوطه خوردن

خفت کش خیالی باد سرت حبابی ست

علم و فنی که داری محو خیالش اولیست

خلقی پی توهم تا ذات می رساند

سرمایه خفت آنگه سودای خودنمایی

بی جوهر یقینی از علم و فن چه حاصل

سامان غیرت مرد از چشمه سار شرم است

هرچند کس ندارد فهم زبان تسلیم

بیدل تردد خلق محوکنار خود ماند