سخن شد داغ دل چون شمع ازآتش بیانیها

طبیعت همعنان هرزه گویان تا کجا تازد

ز تشویش کج آهنگان گذشت از راستی طبعم

ز استغنای آزادی چه لافد موج درگوهر

چه ریشد دستگاه فطرتم تار خیال اینجا

ز طاق افتاد مینای اشارات فلکتازی

نفس سرمایه ای از لاف خودسنجی تبراکن

به بیباکی زبان واکرده ای ، چون شمع وزین غافل

زدعوی چند خواهی برگردون منفعل بودن

غرور رستمی گفتم به خاکش کیست اندازد

سری درجیب دزدیدم ، ز وهم خان ومان رستم

تو ای پیری مگر بار نفس برداری از دوشم

به ناموس حواسم چون نفس تهمت کش هستی

دنائت بسکه شد امروز مغرور غنا بیدل