تا چند به هر عیب و هنر طعنه زنیها

چون سبحه درفن معبدعبرت چه جنون است

چندان که دمدنخل ، سرریشه به خاک است

ما را به تماشای جهان دگر افکند

الفت قفس زندگی پا به هواییم

صیت نگهت یاد خم زلف ند ارد

جان کند عقیق از هوس لعل تولیکن

بی پردگی جوهر راز است تبسم

از شمع مگویید وزپروانه مپرسید

جز خرده چه گیرد به لب بستهٔ بیدل