118
غزل شمارهٔ ۳۱۸
باز آب شمشیرت از بهار جوشیها
داد مشت خونم را یادگل فروشیها
ناله تا نفس دزدید من به سرمه خوابیدم
کرد شمع این محفل داغم از خموشیها
یا تغافل از عالم یا ز خود نظر بستن
زین دوپرده بیرون نیست ساز عیب پوشیها
مایه دار هستی را لاف ما و من ننگ است
بی بضاعتان دارند عرض خودفروشیها
زاهدی نمی دانم تقویی نمی خواهم
سینه صافیی دارم نذر درد نوشیها
سازمحفل هستی پرگسستن آهنگ است
از نفس که می خواهد عافیت سروشیها
محرم فنا بیدل زیر بارکسوت نیست
شعله جامه ای دارد از برهنه دوشیها