ای رسته زگلزارت آن نرگس جادوها

نتوان به دل عشاق افسون رهایی خواند

نیرنگ طلب ما را این دربدری آموخت

برغنچه ستمها رفت تاگل چمن آرا شد

صید دوجهان ازعدل درپنجهٔ اقبال است

تا لفظ نگردد فاش معنی نشود عریان

خست زکرم کیشان ظلم است به درویشان

ما سجده سرشتان راجز عجز پناهی نیست

هر کس ز نظرهاجست از خاک برون ننشست

این عالم اندوه است یاران طرب اینجانیست

قانع صفتا ن بیدل بر مائدة قسمت